Elk paard heeft zijn verhaal…. En bijna elk paard heeft tegenwoordig een zekere vorm van trauma opgelopen…
Tijdens onze theorie les op de Equus Universalis (SITE) hebben we het onderdeel ‘trauma’paarden behandeld. En jeetje, wat zijn mijn ogen daar geopend… Wat zijn paarden toch ongelofelijk vergevende, lieve en positieve dieren, zoals wij er soms als mens mee om gaan…
Eigenlijk begint het vaak al op een enorm jonge leeftijd. Het paard word (nog steeds erg vaak) te jong afgespeend (tussen de 3/6 maanden waar 9 maanden tot 1,5 jaar geschikter is).
Vervolgens word het paardje de trailer op gezet, is mamma verdwenen, word je uitgeladen, in een hokje gezet, uit het hokje getrokken, vastgebonden en worden er rare dingen over je heen gehaald, of zelfs iets op je rug gelegd/vastgebonden, en word je weer in dat hokje gezet…
Een beetje te vergelijk met het feit dat je rustig door de stad wandelt, er komt een wit busje aan, je word er in gegooid, vastgebonden op een stoel, terug het busje in en weer in de stad achter gelaten… Altijd en eeuwig zul je een angst houden voor witte busjes, alleen in de stad zijn en eventuele geluiden/geuren die een associatie hebben met de gebeurtenis…
Zo gek is het dus helemaal niet dat er zoveel paarden zijn die om ‘niks’ schrikken of angstig kunnen worden. Wat hebben mensen het dier in hemelsnaam aangedaan….
Wáárom word ‘vervelend’ gedrag dan nog steeds afgeschreven op “niet willen”, “hij doet het expres”, “hij doet het om te klieren”, “hij heeft er geen zin in”…. Ik heb het waarschijnlijk al veel vaker aangehaald, een paard pest geen mensen… Een paard probeert iets duidelijk te maken. En het is onwijs ‘dapper’ als ze het aan durven geven. Dat betekend dat het nog op te lossen is en het paard er zich niet aan over heeft gegeven. Wij als ruiter/trainer moeten dus gaan kijken hoe we het paard het beste kunnen helpen om over een nare gebeurtenis heen te komen.
Onlangs had ik een enorm lief, zacht en wijs paard in de les. Een springpaard en we zouden vrijheidsdressuur gaan doen. Alles ging super, het paard was geïnteresseerd, deed mee en zag er zeker de lol van in! Tot we bij het aanleren van de spagaat aankwamen… Waar er dus word gewerkt met een balkje. Bij de kleinste aanraking van het balkje met een hoef raakte het paard volledig in paniek en zag dan even niks meer van de wereld om zich heen. In plaats van het paard te gaan corrigeren en zeggen “doe eens normaal!” gaan we kijken WAAROM een balkje zoveel spanning oplevert. Uiteraard is dat niet volledig te achterhalen, maar helaas gebeurt het nog wel eens dat een paard tijdens het springen een extra ‘tikje’ voor het hoger optillen en het niet raken van de balk op de benen krijgt. Dit als eventuele mogelijkheid meegenomen, zijn we gaan werken aan het feit dat balkjes echt niet bijten! Eerst 1 voetje er over, rustig terug, 2 voetjes er over, paniek momentje, laat maar gaan… Een half uurtje later durfde het paard uiteindelijk ontspannen te parkeren met de voorbenen over de balk en de achterbenen achter de balk. Voor ons als mens misschien iets nietigs en iets wat niet voorstelt… Voor het paard? Een ENORME stap! Want balkjes waren een levensgevaarlijk object die pijn doen bij aanraking!
Het is dus onwijs belangrijk om na te gaan wat er gebeurd kan zijn met een paard, waarom een paard op een bepaalde manier reageert, en vooral, het als ENORME vooruitgang te zien als je paard maar 1 pasje de goede richting in zet… Een paard bijvoorbeeld dat klappen heeft gehad met de zweep, dat zelf de zweep komt aanraken met zijn neus, ookal is het nog met spanning, is een onwijs grote stap voorwaarts. Dingen die een paard ziet al eng, onbetrouwbaar of zelfs een gevaar moeten op een hele rustige en spelende manier worden teruggebracht in het leven van een paard. Met hele kleine stapjes, die vaak voor het paard enorme sprongen zijn per keer…
Push een paard NOOIT met enge objecten. Wie zijn wij dat we een vlag/bal/zadel/glansspray oid bij het paard in de ruimte mogen forceren? Hem zodanig vasthouden dat hij niet weg kan en misschien zelfs meer stress krijgt? Precies. Niet helemaal eerlijk toch? Laat het paard eens zelf ontdekken, kijken, voelen en er achter komen dat het allemaal wel meevalt. Dat het hem geen pijn doet of ongemak bezorgt…. Dan word de wereld van je paard elke keer een stukje makkelijker…
Elk paard heeft zijn verhaal…. En bijna elk paard heeft tegenwoordig een zekere vorm van trauma opgelopen…
Tijdens onze theorie les op de Equus Universalis (SITE) hebben we het onderdeel ‘trauma’paarden behandeld. En jeetje, wat zijn mijn ogen daar geopend… Wat zijn paarden toch ongelofelijk vergevende, lieve en positieve dieren, zoals wij er soms als mens mee om gaan…
Eigenlijk begint het vaak al op een enorm jonge leeftijd. Het paard word (nog steeds erg vaak) te jong afgespeend (tussen de 3/6 maanden waar 9 maanden tot 1,5 jaar geschikter is).
Vervolgens word het paardje de trailer op gezet, is mamma verdwenen, word je uitgeladen, in een hokje gezet, uit het hokje getrokken, vastgebonden en worden er rare dingen over je heen gehaald, of zelfs iets op je rug gelegd/vastgebonden, en word je weer in dat hokje gezet…
Een beetje te vergelijk met het feit dat je rustig door de stad wandelt, er komt een wit busje aan, je word er in gegooid, vastgebonden op een stoel, terug het busje in en weer in de stad achter gelaten… Altijd en eeuwig zul je een angst houden voor witte busjes, alleen in de stad zijn en eventuele geluiden/geuren die een associatie hebben met de gebeurtenis…
Zo gek is het dus helemaal niet dat er zoveel paarden zijn die om ‘niks’ schrikken of angstig kunnen worden. Wat hebben mensen het dier in hemelsnaam aangedaan….
Wáárom word ‘vervelend’ gedrag dan nog steeds afgeschreven op “niet willen”, “hij doet het expres”, “hij doet het om te klieren”, “hij heeft er geen zin in”…. Ik heb het waarschijnlijk al veel vaker aangehaald, een paard pest geen mensen… Een paard probeert iets duidelijk te maken. En het is onwijs ‘dapper’ als ze het aan durven geven. Dat betekend dat het nog op te lossen is en het paard er zich niet aan over heeft gegeven. Wij als ruiter/trainer moeten dus gaan kijken hoe we het paard het beste kunnen helpen om over een nare gebeurtenis heen te komen.
Onlangs had ik een enorm lief, zacht en wijs paard in de les. Een springpaard en we zouden vrijheidsdressuur gaan doen. Alles ging super, het paard was geïnteresseerd, deed mee en zag er zeker de lol van in! Tot we bij het aanleren van de spagaat aankwamen… Waar er dus word gewerkt met een balkje. Bij de kleinste aanraking van het balkje met een hoef raakte het paard volledig in paniek en zag dan even niks meer van de wereld om zich heen. In plaats van het paard te gaan corrigeren en zeggen “doe eens normaal!” gaan we kijken WAAROM een balkje zoveel spanning oplevert. Uiteraard is dat niet volledig te achterhalen, maar helaas gebeurt het nog wel eens dat een paard tijdens het springen een extra ‘tikje’ voor het hoger optillen en het niet raken van de balk op de benen krijgt. Dit als eventuele mogelijkheid meegenomen, zijn we gaan werken aan het feit dat balkjes echt niet bijten! Eerst 1 voetje er over, rustig terug, 2 voetjes er over, paniek momentje, laat maar gaan… Een half uurtje later durfde het paard uiteindelijk ontspannen te parkeren met de voorbenen over de balk en de achterbenen achter de balk. Voor ons als mens misschien iets nietigs en iets wat niet voorstelt… Voor het paard? Een ENORME stap! Want balkjes waren een levensgevaarlijk object die pijn doen bij aanraking!
Het is dus onwijs belangrijk om na te gaan wat er gebeurd kan zijn met een paard, waarom een paard op een bepaalde manier reageert, en vooral, het als ENORME vooruitgang te zien als je paard maar 1 pasje de goede richting in zet… Een paard bijvoorbeeld dat klappen heeft gehad met de zweep, dat zelf de zweep komt aanraken met zijn neus, ookal is het nog met spanning, is een onwijs grote stap voorwaarts. Dingen die een paard ziet al eng, onbetrouwbaar of zelfs een gevaar moeten op een hele rustige en spelende manier worden teruggebracht in het leven van een paard. Met hele kleine stapjes, die vaak voor het paard enorme sprongen zijn per keer…
Push een paard NOOIT met enge objecten. Wie zijn wij dat we een vlag/bal/zadel/glansspray oid bij het paard in de ruimte mogen forceren? Hem zodanig vasthouden dat hij niet weg kan en misschien zelfs meer stress krijgt? Precies. Niet helemaal eerlijk toch? Laat het paard eens zelf ontdekken, kijken, voelen en er achter komen dat het allemaal wel meevalt. Dat het hem geen pijn doet of ongemak bezorgt…. Dan word de wereld van je paard elke keer een stukje makkelijker…